Ingrid Godon
Biografie
Ingrid Godon (1958) was een kind dat altijd tekende. Op school liep het niet zo makkelijk dus wordt de praktijk haar grootste leerschool.
Al snel vindt ze werk als freelance illustrator, voornamelijk bij educatieve uitgeverijen in België, Nederland en Frankrijk. Er volgen opdrachten voor de kleutertijdschriften van Averbode en Bayard. In 1995 staat ze mee aan de wieg van het tijdschrift Dopido. Het is daar dat haar geesteskinderen Nellie en Cezar ontstaan.
Dankzij de vele opdrachten slaagt Ingrid erin voltijds aan de slag te blijven als illustratrice. In 2000 geeft ze bij uitgeverij Querido haar eerste prentenboek ‘Wachten op Matroos’ uit. Deze keer zijn niet alleen de illustraties maar ook het verhaal van Ingrids hand. Auteur André Sollie voorziet het verhaal van poëtische woorden. ‘Wachten op matroos’ groeit uit tot een klassieker en wordt bekroond met een Gouden Griffel, een Boekenpauw en een Boekenwelp. Al snel volgen er ook vertalingen in het Frans, Duits, Engels en Koreaans.
In 2011 verschijnt ‘Ik wou’ (Lannoo). Dat boek staat helemaal los van haar werk voor kinderen en spreekt voor het eerst ook volwassenen aan. Geïnspireerd door oude portretfoto's maakte Ingrid haar eigen portrettenreeks. Toon Tellegen stelde voor haar beelden van tekst te voorzien en slaagt erin om beide tot een uniek geheel te brengen. ’Ik moet’ (Lannoo, 2016) en ‘Ik en mezelf’ (Lannoo, 2019) volgen en maken de trilogie rond. De boeken kennen vertalingen en expo's tot ver voorbij de grenzen.
Een ander eigenzinnig en bijzonder boek is ‘Dantesken’ (Borgerhoff & Lamberigts, 2018). Het is een wervelend tekstloos boek. 640 pagina's met schetsen en nieuw werk getuigen dat Ingrid nog lang niet klaar is en nog heel wat in haar mars heeft.
Dat zien we ook in de beeldjes, textielkunst en grafiek waar ze momenteel volop mee experimenteert.
Uitgelichte titels
Uit het kijken kwam het zien
Het jongetje en de wereld
Lezingen
Ingrid stelt zichzelf eerst voor en vertelt kort wat ze als illustrator doet en gedaan heeft. Ter illustratie laat ze ook enkele boeken zien. Bij heel jonge kinderen gaat ze liever snel aan het werk aangezien de ervaring leert dat de aandacht van jonge kinderen te kort is voor een inleiding.
Ingrid werkt graag rond portretten. Haar boek ’Ik wou’ neemt ze graag als voorbeeld.
Naargelang de leeftijd van het publiek wordt er ook gefilosofeerd over gevoelens. Hoe voel ik me? Hoe herken ik mijn gevoelens? Hoe teken ik die? Hoe voel ik me vandaag, gisteren. Bij een bepaalde gebeurtenis? En hoe voelen de anderen zich?
Deelnemers tekenen elkaar. Ze worden tegen over elkaar geplaatst en moeten leren observeren. Dit gebeurt op een respectvolle manier. Er worden geen spotprenten gemaakt. Er is geen wedstrijd en er worden geen punten gegeven. Het plezier telt en iedereen kan tekenen op zijn manier. Dat is tenslotte het belangrijkste.
Bij kleuters gaat Ingrid anders te werk. Naar een idee uit haar boeken zet ze de kinderen aan het werk. Dat kan allerlei richtingen uitgaan.
Praktisch
- Ingrid geeft graag lezingen aan een groep van maximum 25 deelnemers.
