“Poëzie is niet schrijven, maar suggereren”

Op een warme zomerse zondag neemt Geert De Kockere deel aan het tweejaarlijkse festival Stadstoeren in Turnhout. Vanwege een dreigend onweer heeft Geert zich binnen in het Speelkaartenmuseum opgesteld. De set-up met twee schrijftafels past hem als gegoten. Aan de ene tafel knutselt hij met pen en papier haiku’s in elkaar, op de andere staat een oude typemachine waarmee hij zijn kunstwerkjes uitschrijft op een kaartje dat de bezoekers mee naar huis krijgen. Geerts vrouw Katleen vraagt aan elke bezoeker om drie woorden te noteren, zodat Geert zich volledig kan focussen op de creatie van een gepersonaliseerde haiku. Dat doet hij on the spot!

Een van de bezoekers die de stand van Geert bezoekt, is Cristel. Ze dacht op voorhand na over drie trefwoorden waar Geert een haiku mee kan maken. Dat zijn niet toevallig ‘reuzen’, ‘ambiance’ en ‘onderweg’. Cristel is de dochter van een van de stichters van de Turnhoutse reuzenclub. Ze is speciaal afgezakt naar het Speelkaartenmuseum om Geert iets te laten schrijven over dat thema. “Kom dadelijk even terug”, luidt het vanachter de schrijftafel.

Op Geerts tafel liggen ondertussen tal van woordcombinaties, de ene al vreemder dan de andere. Waarom is hij in de ban van de haiku? “Van kindsbeen af was ik met de natuur bezig en die is vaak een thema in haiku’s. Mijn eerste haiku schreef ik als scholier. Lange tijd deed ik er niets meer mee, maar zo’n vijftien jaar geleden pikte ik de dichtvorm weer op. Daar zijn twee redenen voor. Ten eerste vergt een haiku een iets grotere inspanning van de lezer, omdat die mee in het beeld van de dichter moet stappen. Ten tweede hou ik van weinig woorden, al zijn er weinig woorden waar ik niet van hou.”

Even later pikt Cristel haar gedichtje op. Geert leest het tweemaal voor. Ze is duidelijk onder de indruk. “Reuzebedankt”, stamelt ze.

Mama Nele en dochter Jade hebben het programma van het festival ook goed bekeken: “Het leek ons leuk om een persoonlijk gedicht in handen te krijgen. We vinden het wel niet zo eenvoudig om uit onze rijke taal drie woorden te destilleren”. Geert brouwt een gedicht en typt het uit. Op het moment dat hij hun het kaartje wilt overhandigen, is er een lichtflits en weerklinkt een oorverdovende donderslag door het museum. Het licht valt uit, maar dat stoort Geert niet. Onder het lichtje van zijn telefoon werkt hij verder. Nele oppert even dat ze meerdere verhalen ziet in de kleine haiku. “Als ik het gedicht heb afgegeven, is het niet meer van de dichter. Dan doen de lezers ermee wat ze willen”, is het antwoord van Geert.

Verslag door fotograaf Bob Van Mol.