‘Mooie Jo’ van Kristien De Wolf

Toen ik de longlist van de Boon en van de Libris Literatuurprijs zag, deed het me zo’n plezier om daarin ook ‘Mooie Jo’ van Kristien De Wolf te zien staan. Het boek heeft me tijdens mijn laatste vakantie helemaal in zich meegezogen.

De centrale figuur is Jo Stormvogel, die meteen opvalt door zijn knappe verschijning (mooie Jo dus). Hij groeit op als zoon van een groot en erg katholiek middenstandsgezin in een provinciestad in naoorlogs Vlaanderen. De roman volgt zijn levensloop: zijn jeugd (met een episode van seksueel misbruik door een broeder), zijn intrede bij een klooster, zijn ambities om missionaris te worden en het leven na zijn uittrede. Meer nog dan het geloof, is het vooral de zin om te reizen en te ontdekken die Jo aandrijft. De drang om zélf te kunnen beslissen over zijn leven misschien ook wel, in plaats van voortdurend het onderwerp te zijn van wat zijn bewonderaars op hem willen projecteren.

Wanneer zijn plan mislukt en Jo uittreedt, duikt hij in het nachtleven in de grootstad en leert hij Felix kennen, een flamboyante en praatgrage man waar hij de rest van zijn leven mee zal doorbrengen. Hij belandt in de levendige gay scene van de jaren 70, die een decennium later getroffen wordt door de aidscrisis. Jo en Felix ontsnappen aan de ziekte, maar kennen desondanks ook veel andere tegenslag, die hen meermaals zal dwingen een nieuwe start te nemen. Het boek schijnt voor mij een nieuw licht op het Vlaanderen van de jaren 70, waarin vrij gedacht wordt over seksualiteit en gender of alternatieve familiestructuren. ‘Mooie Jo’ heeft veel raakpunten met moderne thema’s, maar steekt er voor mij vooral bovenuit wat sfeerschepping en psychologie betreft.