Etienne Colman

Lezingen

Etienne leest voor uit zijn eigen werk en licht het toe. Hij vertelt hoe een gedicht ontstaat en groeit tot wat het uiteindelijk is. Hij legt uit wat hij juist bedoelt met ‘dubbele bodems’, een concept dat hij veel gebruikt in zijn poëzie. Poëzie in opdracht is voor hem geen vies woord en hij verwijst naar de geschiedenis van ‘kunst in opdracht’.

Hij is een aanhanger van de stelling ‘Poëzie is een daad van ontkenning’. Hij verklaart waarom. Zelf schreef hij ‘Elke dichter liegt zijn eigen waarheid’.

In poëzie is de directe verstaanbaarheid niet aan de orde. Anders dreigt ze snel consumeerbaar te worden. Het doet er in feite niet toe wat de dichter bedoelt, maar wat de lezer ervaart als hij het gedicht leest.

Op het einde van zijn lezing krijgt het publiek de mogelijkheid om vragen te stellen.

Recensies over zijn nieuwste bundel ZONDE VAN HET LEVEN

Harde openhartigheid

‘Met zijn nieuwe bundel zette ‘wereldburger’ Etienne Colman zich op de ‘literaire’ kaart als een authentieke en eigenzinnige dichter. Hij houdt zichzelf, en bij uitbreiding de gehele mensheid, een spiegel voor. Zijn sterkte als dichter schuilt in het samengaan van vorm en inhoud, in de hem kenmerkende ironische stijl. De auteur houdt van dubbele bodems en verwerkte er ook een in de titel van zijn jongste bundel. Ondanks de implicatie dat de mens dikwijls het leven verkwist door verkeerde keuzes te maken, wijst Zonde van het leven vooral op het omgekeerde, namelijk op het waardevolle van het bestaan. (Andreas Van Rompaey)

Het poëtisch domein van Colman is een ruw terrein. Hij spreekt zich indringend en eerlijk uit over wat hem bezig houdt. Hij strijkt niets glad. Vrijblijvendheid, een geforceerde hang naar harmonie of een gemakkelijke berusting komen we in zijn gedichten niet tegen. Zonde van het leven is een mix van bekentenis, rekenschap en tegenspraak. De inhoud en de enigszins turbulente vorm sluiten goed bij elkaar aan. Colman creëert een inzicht dat niet gerust stelt. In zijn poëzie is plaats voor maatschappijkritiek en ironie. Dat laatste blijkt ook uit de titel van de bundel. Ironie en gevoel voor de paradox maken van deze bundel iets dat uitstijgt boven het particuliere gemonkel van een grumpy old man. Het leven is meedogenloos, omdat de mens meedogenloos is. Colman spaart zichzelf wat dat betreft niet. Zonde van het leven is een tamelijk ongenadig zelfonderzoek.

Het gaat uiteindelijk om zeggingskracht en zuiverheid. Om dat te bereiken schept Colman een poëzie die beweeglijk en dynamisch is. Zonde van het leven, zijn zevende bundel, is geen statische eindbalans. De gedichten laten een organisch proces zien, van denken, voelen en dichten. Het is niet verwonderlijk dat het resultaat ook op een heel eigen manier provocatief is. Als je reflecteert, doorprikt en tegen het licht houdt, raak je zaken die de eerlijke lezer confronteren met zijn eigen hebbelijkheden.

Poëzie die uitdaagt en die wringt: deze dichter verdient aandacht.

(Erick Kila)

‘Geen dier dat meer zijn eigen nest vervuilt’

Etienne Colman schrijft geen vrijblijvende poëzie, geen poëzie die troost, geen poëzie als pleister op een wonde. Hij vertrouwt genadeloze en illusieloze gedichten aan het papier toe, verzen als enterhaken die zich venijnig in je hoofd planten en er mentale bloedsporen achterlaten. Colman maakt in zijn poëzie een meedogenloze staat van de wereld op. Hij spaart niets of niemand, ook zichzelf niet.

Mijn advies: lees deze mens zijn bundel Zonde van het leven, want er staat iets noodzakelijks in op het spel dat verder reikt dan ‘a play of words’. (Patrick Auwelaert)