Anne Provoost
Biografie
Anne Provoost (1964) schrijft romans, essays, gedichten en korte verhalen. Ze studeerde Germaanse Filologie aan de KU Leuven. Ze is lid van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde en van PEN, een internationale schrijversorganisatie die zich inzet voor vrijheid van meningsuiting en vervolgde schrijvers.
Anne debuteerde in 1990 met ‘Mijn tante is een grindewal’ (Houtekiet). Met haar tweede jeugdroman ‘Vallen’ (Houtekiet, 1994) schreef ze haar meest bekroonde werk. Voor dit boek over racisme en de verleiding van extremisme won ze de Libris Woutertje Pieterse prijs, de Gouden uil, de Boekenleeuw, de Zilveren Griffel en de Interprovinciale prijs voor jeugdliteratuur. Van ‘Vallen’ werden meer dan 160.000 exemplaren gedrukt en het boek werd zelfs verfilmd. Ook voor ‘Springdag’ (De Eenhoorn, 2012) won ze de Zilveren Griffel.
Ze werkt momenteel aan ‘Kinderen van de IJzer’ voor Querido. Dit boek een historische reconstructie van de evacuatie van haar grootmoeder als oorlogskind uit de Westhoek naar Frankrijk in 1915. Deze evacuatie trof tussen de 10.000 en de 20.000 kinderen uit de frontzone. De lezing gaat vooral over vluchtelingenopvang honderd jaar geleden en de parallellen met vandaag. Het is ook een verhaal over hulpacties, internationale steun, idealisme, solidariteit, niet-aflatende inzet van donateurs, vrijwilligers en weldoeners die navolging gaven aan het oude gezegde 'Noblesse oblige’.
Lezingen
- ‘Krop’: poëzie voor volwassenen
Anne leest poëzie uit haar bundel ‘Krop’ (Querido, 2023), dat gaat over de liefde en over het verdwijnen van de leefomgeving. Beide onderwerpen wisselen elkaar af.
Bekijk het optreden van deze dichter op de Nacht van de Poezie in Utrecht.
Lees hier de bespreking van de bundel KROP in Dietsche Warande & Belford (DW B).
2. ‘Kinderen van de IJzer’: voor alle leeftijden
'Kinderen van de IJzer' vertelt het waargebeurde verhaal van kinderen uit de frontstreek die tijdens de Eerste Wereldoorlog door de Belgische overheid geëvacueerd werden naar buitenlandse kolonies. Anne vernam het verhaal van haar grootmoeder, Anna Vandewalle. Zij was namelijk zelf een “koloniekind” en verbleef tussen 1915 en 1919 in een kolonie in hartje Parijs. Anne baseerde zich zowel op mondelinge getuigenissen als op haar eigen onderzoek, dat onder andere plaatsvond in de Parijse kloosters. Hier achterhaalde ze hoe deze kinderen, weggerukt uit hun ouderlijke nest, de oorlogsjaren overleefden. De lezing wordt ondersteund door tientallen foto’s. “Heel wat mensen vertrouwden me doodgezwegen verhalen toe. Doordat ik zelf vertel wat ik weet, komen ook bij hen verhalen boven,” vertelt ze over haar boek.
3. ‘Springdag’ (De Eenhoorn, 2012) en ‘Ik wil naar verder’ (De Eenhoorn, 2016): een lezing voor kinderen vanaf vijf jaar en hun (groot-)ouders
‘Ik wil naar verder’ is een verhaal van weinig woorden, waarin vooral veel moet worden gekeken, gebladerd, en teruggebladerd. Dit prentenboek bestaat uit afwisselend hele en halve pagina’s waarop verschillende personages naar “verder” willen, weg van het bekende. Visje, Poesje, Meisje, Spookje en Wezentje trekken allemaal de deur achter zich dicht.
‘Ik wil naar verder’ is een boek geschikt om samen met oudere kleuters te lezen. Het prentenboek laat kinderen én hun (groot)ouders filosoferen over hun plaats in het “geheel”. Na het vertonen van de boeken kan een gesprek opgezet worden tussen (groot)ouder en kind.
‘Springdag’ diept het thema verder uit: waar komen we vandaan als we geboren worden? En waar gaan we naartoe als we sterven? Wat is onze band met onze gezinsleden? Opnieuw een verhaal over onze plaats in het leven, en vooral: waar gaan oude mensen naartoe als ze sterven en wat later ze achter?
Praktisch
- De organisator voorziet een beamer en een projectiescherm, graag in combinatie met geluidsversterking.
- Voor Anne zijn lezingen overdag en in het weekend mogelijk.
- De lezingen voor volwassenen duren iets meer dan anderhalf uur, liefst zonder pauze.
- De lezingen voor kinderen duren een uurtje.
- Het is mogelijk om op het einde van de lezing nog enkele vragen te stellen of wat na te praten.
