Kathelijn Vervarcke is germanist, leerkracht Nederlands, theater- en romanauteur. In haar werk geeft ze stem aan de mensen die geen stem hebben.
‘Peter Kollwitz’ (2013) beschrijft de euforie van een 17-jarige ziekelijke dromer die bij het uitbreken van de oorlog in 1914 meent dat Duitsland de oorlog niet kan winnen zonder hem. In ‘Käthe Kollwitz’ (2014) vertelt Vervarcke over het leven en werk van de beeldende kunstenares die net als zijzelf een uitdrukking gaf aan de mensen die geen stem hebben.
Ook in haar toneelstukken spelen de acteurs vaak mensen die geen gehoor kregen. ‘De Samouraimoord’ bracht het relaas van twee kwetsbare jongeren die ten onrechte van een roofmoord beschuldigd werden.
Ook in haar theaterwandelingen over de Eerste Wereldoorlog heeft ze niet enkel oog voor de winnaars en de helden. Zo krijgen de vrouwen die in de rafelranden van de geschiedenis verdwenen, zoals kinderverzorgsters, naaisters en vooral meisjes van plezier, een prominente rol.
Na een parcours van acht jaar jongerentoneel richtte ze samen met Stefan van den Broeck De Dakbroeders op, een toneelgroep waarin jongeren de unieke kans gegeven wordt om met bekende acteurs samen te spelen. Vervarcke vindt het naar eigen zeggen erg fijn dat coryfeeën als Andrea Croonenbergs, Guga Baul, Kurt Defrancq, Antje De Boeck en Jonas Van Thielen haar toneelteksten willen spelen, maar houdt er het meeste van om met jonge mensen van 12 tot 18 jaar te werken. Die inspireren haar namelijk altijd om weer nieuwe verhalen te schrijven. Naast auteur is ze ook leerkracht in KA Pegasus in Oostende. Ze ziet het lesgeven als een vorm van training in het zo boeiend mogelijk vertellen.
Sinds 2016 is ze auteur en regisseur van De Dag van de Vrede aan de Yzer, de vernieuwde, pacifistische versie van de Yzerbedevaart.
Haar meest recente werk is 'Zwerfsteen' (2016), waarin Samuel het woord krijgt: een jongen die door de gevangenisstraf van zijn moeder aan zijn lot overgelaten wordt en nergens wortels schiet.
‘Peter Kollwitz’ (2013) beschrijft de euforie van een 17-jarige ziekelijke dromer die bij het uitbreken van de oorlog in 1914 meent dat Duitsland de oorlog niet kan winnen zonder hem. In ‘Käthe Kollwitz’ (2014) vertelt Vervarcke over het leven en werk van de beeldende kunstenares die net als zijzelf een uitdrukking gaf aan de mensen die geen stem hebben.
Ook in haar toneelstukken spelen de acteurs vaak mensen die geen gehoor kregen. ‘De Samouraimoord’ bracht het relaas van twee kwetsbare jongeren die ten onrechte van een roofmoord beschuldigd werden.
Ook in haar theaterwandelingen over de Eerste Wereldoorlog heeft ze niet enkel oog voor de winnaars en de helden. Zo krijgen de vrouwen die in de rafelranden van de geschiedenis verdwenen, zoals kinderverzorgsters, naaisters en vooral meisjes van plezier, een prominente rol.
Na een parcours van acht jaar jongerentoneel richtte ze samen met Stefan van den Broeck De Dakbroeders op, een toneelgroep waarin jongeren de unieke kans gegeven wordt om met bekende acteurs samen te spelen. Vervarcke vindt het naar eigen zeggen erg fijn dat coryfeeën als Andrea Croonenbergs, Guga Baul, Kurt Defrancq, Antje De Boeck en Jonas Van Thielen haar toneelteksten willen spelen, maar houdt er het meeste van om met jonge mensen van 12 tot 18 jaar te werken. Die inspireren haar namelijk altijd om weer nieuwe verhalen te schrijven. Naast auteur is ze ook leerkracht in KA Pegasus in Oostende. Ze ziet het lesgeven als een vorm van training in het zo boeiend mogelijk vertellen.
Sinds 2016 is ze auteur en regisseur van De Dag van de Vrede aan de Yzer, de vernieuwde, pacifistische versie van de Yzerbedevaart.
Haar meest recente werk is 'Zwerfsteen' (2016), waarin Samuel het woord krijgt: een jongen die door de gevangenisstraf van zijn moeder aan zijn lot overgelaten wordt en nergens wortels schiet.